Toplumsal fren…Bireysel fren…
İkisini de patlatan, trafik kazasının baş sorumlusu olur…
Bireyin terbiyesi olur, ailenin terbiyesi olur, sonra mahallenin…
Peşinden o ilçenin ve kentin…
Ardından o ülkenin terbiyesi, kültürü olur…
Demek ki, tümden gelim yaparsak, karakterli birey, karakterli aile,
Karakterli mahalle, ilçe, kent, toplum olarak gelişir gider…
…
Misal İzmir, karakterli bir kenttir özünde…
Tek tek baktığında, eğer freni patlatmadıysa, insan gibi insanların topluluğudur…
Buradan yetişen, parmakla gösterilir…
Ortak kültürü, ortak duruşu vardır…
Hiç utanmazsın, “İzmirliyim” derken…
Misal askerde yüzünden anlar komutan…
Deniz iyotunu almış İzmirliyi gözünden tanır…
“Belli belli” der insan sarrafı…
Utanmazsın…Gururlanırsın…
…
Bazen lastik de patlar, fren de patlar…
Birileri bir şey yapar, sen köşende otururken utanırsın…
Çok utanırsın…
İzmirlisindir…Utanırsın…
…
Misal gençliğinde buralarda ekmek yiyen bir topçu olursun…
Bir şeyler olmak için, kapı kapı gazetelere gidersin…
“Efendi çocuktu eskiden” derler…
Sonra yükselirsin milletvekili falan olursun…
Bir şekilde olursun işte…
Hayatın, milletvekillerine sunulan acayip pozitif koşullar yüzünden kurtulmuştur…
Gözün kararır…Sana göre hayatın garantidir ya…
Milletin meclisine girersin bir şekilde…
Bir zamanlar centilmenlik adına “Fair-play” lere aday gösterilirsin…
O zaman gurur verdiğin insanları;
Gözü kan çanağına dönmüş, öfke fotoğrafınla şaşırtır,
Utandırırsın…
Ne yalancılığın kalır, ne “Boş adam”lığın…
…..
Sonra adını altın harflerle Türkiye spor tarihine yazdırmış bir takımın taraftarı olmuşsundur.
Tek karakterin O’dur, benliğin yeşilli kırmızılı renklere adanmıştır…
Öylesine öfke sarar ki benliğini, insanlıktan çıkarsın…
Kendi kızlarının da oluşturduğu genç sporcu kızlarımız sahadayken,
Bırak rakibi, kendi bacıların, evlatların, kızlarında salondayken,
Benzetmesini dahi yapamayacağım küfürleri hep bir ağızdan koro gibi savurursun…
Kızlarımıza,
Evlatlarımıza,
İzmir’imizin gururu gözbebeğimiz kız evlatlarımıza…
Misafir kızlara küfür edeyim derken,
Kendi kızlarını unutursun salonda…
Kanı donar bir İzmirlinin izlerken…
….
Bazen lastik de patlar, frende patlar…
Birileri bir şey yapar, sen köşende otururken utanırsın…
Çok utanırsın…
Yerin dibine girersin…
İzmirlisindir…Utanırsın…
….
Sonra beklersin ki bu futbolcu eskisiyle,
O tribünlerin aklı başında ağabeyleri, ablaları çıksın,
“Özür dilesin”…
Yok…Bir ses çıkmaz…
Ne bağlı bulunduğu kurumlardan, ne STK’lardan…
Salondaki en az 40 sporcu kızımız maruz kalır bu şiddete…
…
“Spora dokunan herkes doğru insandır” diyerek,
Bebekliğinden beri her gün antrenmana, maça yolladığın kız evlatları,
Salonda alkış beklerken…Dona kalırlar…
Babasısındır… Abisisindir, amcası, dayısısındır, annesisindir…
Başın öne eğilir…Açıklayamazsın evladına…
…
Çok utanırsın…
Yerin dibine girersin…
İzmirlisindir…Utanırsın…
