Kolay kolay gece uyumam ve bu ülkenin başına ne geldiyse hep gece yarısı sonrası gelir.. Hepsine birebir şahit olmuşluğum vardır. İlk kez o faciayı sabah uyanınca duydum. Şehirler yıkılmış! O zamanki Twitter şimdiki X… Yardım çığlıklarıyla dolu! Fırladım ayağa ne oluyor lan ne oluyor! İsmi geçen şehirlerde yaşayan ya da yakınları olan arkadaşlarımı aradım önce… Kayıp var mı? Evet çok bencil bir refleks ama insanız işte… Bazı arkadaşlarım iyiyiz dedi bazılarından haber yok!
Öğlen oldu… İkinci büyük sarsıntı! Kilometrelerce uzaktayız tek yapabildiğimiz çaresizlikle çırpınmak… 7 Şubat gecesi dönemin Çeşme Belediye Başkanı Ekrem Oran Çeşme Ulusoy Limanından 3 RORO gemisi göndermeye aracı oldu. Onlarca iş makinası ve yaşam konteynırı yüklü gemiler. Ve bölgeye bir çağrıda bulundu… 1000 aile gelsin Çeşme’de otellerimiz onlara açık… 1040 aile geldi! Ama o günleri düşünün... Yerimizde duramıyoruz. Aileler geldi eyvallah… Ama yüzlerce de çocuk var.
Ekrem Oran’dan bir toplantı talebinde bulunduk. Hemen gelin dedi, toplandık ve gelen çocuklar için ne yapabiliriz diye düşündük. Her şeyi o kadar kısa sürede ve o kadar kalpten gelen gönüllülerle organize ettik ki! Gelecek yardımların toplanma noktası bizim evdi. Bütün arkadaşlarım, hiç tanışmadığım komşularım, hiç tanımadığım takipçiler, kasabalı dostlar… Evimin içi, bahçesi çocuklar için eşyalarla doldu..Hepimiz birleştik..
O gelen oyuncakları, kitapları, bebek arabalarını yaş farkına göre ayırdık... Otellere yerleşen ailelerin çocuklarının yaşlarına göre oyunları, kitapları dağıttık. Her aile ile sarılıp birbirimize ağladık. Bana bir şey olmaz cümlesinin ne kadar palavra olduğunu anladığım karşılaşmalardı. Mesela: Anne baba ikisi de diş hekimi olan bir çift… Maraş yıkılınca bir şekilde kurtulup iki çocukla arabaya binip Adana’daki ailelerine ulaşmak istemişler… Yol yarılmış. Sonra Çeşme’den gelen çağrıyı duyup gelmişler… Çok şaşkındılar. Ben hayatımda ilk kez böyle bir çaresizlik duydum.Yol yarılmış!
Hepsini boş ver. Önce kendini düşünen biri vardı. 48 saat atılan çığlıkları duymayan… Aklımızı kaybetmemek içi tek sarıldığımız ilahi adalet! Ne olur gerçek olsun… Ne olur kalp yangınımız soğusun.
